Cud Świata Chichen Itza

Chichen Izta

Miasto zostało zbudowane na początku naszej ery przez Majów. Jego nazwa pochodzi z czasów przedkolumbijskich i w języku Majów znaczy “u źródeł Itzá”. Największy rozkwit nastąpił od około 450 roku do X. wieku, gdy podbili je Toltekowie. Doprowadziło to do przenikania się kultury Tolteków z kulturą Majów. Majowie wznieśli w mieście ogromne kamienne budowle, świątynie, pałace, galerie z kolumnadami.

Jego najważniejsze obiekty to: obserwatorium astronomiczne (gdzie przepowiadano fazy księżyca, wyliczano rok, a nawet orbitę Marsa) oraz poświęcona bogowi Kukulkana piramida i świątynia El Castillo, której 18 tarasów odpowiada - 18 miesiącom roku, a pnące się ku szczytowi 365 schodów - liczbę dni. Inne słynne i godne zobaczenia budowle miasta to Świątynia Wojownika, gdzie znajdują się filary zbudowane w kształcie Pierzastych Węży, występują postaci wojowników oraz rzeźby wpół leżących postaci zwane Chac Mool.

Drugą budowlą jest El Caracol, tak zwany Ślimak, będący wieżą o wysokości 12,0 m zbudowaną na dwóch tarasach. W mieście wybudowano także piramidę schodkową złożoną z dziewięciu tarasów, na której szczycie znajduje się świątynia.

Kolejnym budynkiem jest Tzompantli - platforma czaszek. Czerwone kamienne ściany budynku zostały ozdobione czterema rzędami czaszek, które prawdopodobnie przedstawiają odcięte głowy jeńców, którzy byli więzieni w Tzompantli. Znajduje się tu również kilka boisk do obrzędowej gry w piłkę. Gra polegała na przerzuceniu piłki przez kamienny pierścień. Długość boiska sięga nawet 150 metrów, co rzeczywiście należy do największych spośród tych, które do tej pory mieliśmy okazje oglądać.

I to wszystko robi ogromne wrażenie. Ja niestety z Chichen Izta zapamiętam najmocniej fakt, że większość tego obszaru zajęta jest przez sprzedawców. Sprzedaje się tam wszystko: od koszulek z piramidą, przez popielniczki w kształcie sombrero, srebro z kalendarzami Majów, po hamaki oraz magnesy na lodówkę.

Przyznam, że kiedy wchodziliśmy na teren ruin to wrażenie robił rozmach z jakim to się odbywa. Turystów są setki, specjalne barierki zliczają ilość osób zwiedzających. Kiedy widziałam stragany na początku trasy, pomyślałam sobie: “Ciekawe dokąd na teren zostali wpuszczeni?”. Po kilku minutach kiedy ich nie ubywało, zauważyłam, że są wszędzie. Nie tylko stoją za stalami, ale chodzą po całym obszarze i sprzedają, również zaczepiając zwiedzających. Mnie osobiście takie sytuacje mocno rozpraszają. Wprawdzie są miejsca, gdzie ich nie było i tam mogliśmy spokojnie nie tylko pokontemplować sobie w duchu co widzimy, poczytać przewodnik, podyskutować czy wreszcie zrobić zdjęcia. Większość obszaru była jednak pełna gwaru, przekrzykiwania się, gdzie taniej i co powinniśmy kupić oraz dlaczego. Rynek rządzi się swoimi prawami.

I takie to było moje małe rozczarowanie tym cudem świata, który miał być wisienką na torcie tej podróży, a okazał się trochę miejscem, z którego chciałam jak najszybciej się wyrwać.

Z drugiej strony, to tutaj spotkaliśmy pierwszych Polaków na naszej trasie. Małżeństwo podróżujące dookoła świata z czteroletnią, wygadaną Gabrysią, która lubiła przytulać się do Polaków. Kolejny raz przyszło mi się przekonać, że jednak wspomnienia związane z ludźmi zostaną na dłużej i sprawia, ze nawet jeśli jakieś miejsce nie do końca spełniło moje oczekiwania, sprawiło, że tak czy siak będę je pamiętać, nie tylko ze względu na szlachetne ruiny czy sprzedawców.

Zdjęcia (4)

Komentarze (2)