Madaba i stopem nad Morze Martwe przez Mount Nebo

Do Madaby trafiliśmy późnym wieczorem. Z racji wieczoru wigilijnego i tego, ze to miejsce raczej chrześcijańskie w restauracjach oraz na ulicach było dosyć pusto. My po złożeniu bagaży poszliśmy na małe zwiedzanie z planem na kolację wigilijną. Jednak apetyt nam jakoś odszedł z każdym krokiem i kolację odłożyliśmy.
Niesamowitym dla mnie faktem w czasie tej podróży był jeden. Otóż w miejscach z przewagą islamu, pustki na ulicach w piątek, a w miejscach chrześcijańskich pustki w niedziele oraz w święta chrześcijańskie. Ludzie na Bliskim Wschodzie, muzułmanie jak i chrześcijanie, różnorakich wyznań cenią sobie czas wolny oraz czas świętowania. W piątki na ulicach w na souqach było naprawdę pusto.

W Madabie do zwiedzenia mieliśmy jedno ze słynniejszych miejsc: mozaik z czasów bizantyjskich w kościele św. Jerzego. To grecki, ortodoksyjny kościół z mozaikami, które przedstawiają Palestynę oraz Dolny Egipt, z VI w n.e. Bez trudu, na pozostałościach na posadzce, można jeszcze zobaczyć Betlejem, Jordan, Morze Martwe oraz Nil. rzeczywiście misterna praca. Ponoć kiedyś mapa składała się w dwu milionów cząstek i miała niebotyczne rozmiary 25x5 m. Na mnie już ta wielkość współczesna zrobiła wrażenie.

W samym uroczym miasteczku, zrobiliśmy sobie spacer szlakiem architektonicznym i trafiliśmy również to greko-katolickim kościoła, w którym właśnie skończyła się msza święta. Kościół, jak to w zagłębiu mozaikowym jakim jest Madaba i jej okolice, miał piękną fasadę, łącznie z portretem Ojca świętego Jana Pawła II, który odwiedził te rejony oraz położoną niedaleko górę Nebo w 2000 roku. Można tam również zobaczyć drzewko oliwne zasadzone przez papieża, na skraju dawnej bazyliki bizantyjskiej.

Na górę dojechaliśmy taksówką.
Według lokalnych tradycji, które są potwierdzone przez świadectwa starożytnych pątników tutaj przebywających, góra ta to miejsce, z którego Mojżesz miał oglądać Ziemię Obiecaną. Nie było mu jednak dane wkroczyć na jej terytoria z izraelitami. Zmarł na tej górze i tutaj został pochowany. Na znak tego wydarzenia, postawiono na wzgórzu krzyż w kształcie wężowatym. Są tam również prowadzone zakrojone na szeroką skalę badania oraz wykopy architektoniczne. Podczas naszej wizyty, właśnie z tego względu, część wzgórza była zamknięta dla odwiedzających.

Po wizycie na wzgórzu mieliśmy jedyną drogę w kierunku Morza Martwego, gdzie stanęliśmy i postanowiliśmy złapać autostopa nad morze. W zasadzie nie trwało to długo. Jeśli tylko ktoś miał miejsce w samochodzie zatrzymywał się i proponował podwiezienie. Choćby nawet kilkadziesiąt metrów. Jedni panowie, podwieźli nas kawałek zbaczając trochę ze swojej trasy, ze czystej gościnności i sympatii. Po wizycie w policyjnym punkcie kontroli, udało się nam dotrzeć nad morze dzięki młodemu pracownikowi hotelu Mariott. Podwiózł nas do miejsca, z którego mieliśmy już bezpłatny i tani dostęp na plażę.
Postanowiliśmy się bowiem wykąpać, bo kto przepuściłby taką okazję? Zatem zeszliśmy nad brzeg. Zdziwienie nasze osiągnęło pułap wysoki w momencie, kiedy zauważyliśmy, że idziemy po soli. Plaża do tej pory kojarzyła się nam z piaskiem. Tutaj wszędzie była sól. Zaczynała się jakieś 3 metry od morza i tak i tak wzdłuż i wszerz.
Kąpiel w tym zbiorniku zasolonym roztworem jest doświadczeniem dość ciekawym. Sam fakt unoszenia się w wodzie, której lustro położone jest najniżej na Ziemi 418 m p. p. m. robi wrażenie. Czas po kąpieli również należy do osobliwych, bo wtedy można się przekonać, że posiada się rany o których istnieniu nie miało się wcześniej pojęcia.:) Dlatego kobietom odradzam depilacje przed pływaniem.

Zdjęcia (2)

Komentarze (0)